مدح و شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
آه ای غریب! پس چه کسی آشنای توست؟ جز بغض ما، که زائر صحن و سرای توست؟ جز بغض ما که رخصت اشکش نداده‌اند آیا که باز مرثـیـه‌خـوان عزای توست؟ از این همه منـاره و گـنـبد... امـام من! از این همه ضریح کدامش برای توست؟ چشم جهـان کجاست بگـرید غـم تو را؟ ای که حسین گریه‌کن روضه‌های توست از دشـت نـیــنــوا هــمـهٔ خـلـق آگـه‌انـد عـالـم هنوز بی‌خـبر از کربلای توست صلح تو جنگ‌های جهان را شکست داد این تازه خود دقیقه‌ای از ماجرای توست رفـتـی به آسـمـان و فـراتـر از آسـمـان آنجا که انـتـهـای جهـان ابـتـدای توست نـگـذاشـتـنـد دفـن شـود پــاک پـیـکـرت در خانه‌ای که صحن‌و‌سرای نیای توست اینجا کجـا، مـدیـنـه کجا... آه ای دریـغ بـارانـی‌ام دوبـاره، هـوایم هوای توست امـشـب دوبـاره یـاد تـوأم، یـاد مـدفـنت آه ای غریب! پس چه کسی آشنای توست؟ |